Woods

Weinig bands zijn zo ondergewaardeerd als Woods. Tenminste, volgens ondergetekende. Sinds 2006 brachten de Brooklyners maar liefst zeven albums uit: slechts twee kalenderjaren kwamen ze niet met een nieuwe elpee. En toch blijft de doorbraak uit. Vandaag stond de band op het Fortweg podium, en opende daar om 15.15 uur.

Woods: ze maken lo-fi folk. Folk, vanwege de kampvuurliedjes met akoestische gitaar. Lo-fi; eerlijk gezegd meer op de plaat dan live, al wil multi-instrumentalist Jarvis Taveniere af en toe snerpende, net niet zuivere gitaarklanken aan het bandgeluid toevoegen. De kenmerkende geknepen, hoge stem van zanger Jeremy Earl, waarvan je van tevoren vreest dat 'ie dat geen uur vol gaat houden. Vandaag geeft de band een dwarsdoorsnede van hun oeuvre, waarbij de nadruk ligt op hun nieuwste, 'With Light and with Love', een van hun betere platen tot nu toe.

Daar staan ze, Woods, vier man sterk. Ze beginnen de set met wat rustige nummers. Vrije brave liedjes zelfs, waarvan toch altijd een heel kleine dreiging uitgaat. Het publiek applaudisseert beleefd. De band groet ons. En dan gebeurt het: op het moment dat het Into The Great Wide Open-publiek denkt deze band in een hokje te kunnen stoppen, vliegt het compleet uit de bocht. Taveniere pakt er zijn twaalfsnarige gitaar bij en het tot op zojuist nog zo gemoedelijk aandoende gitaarliedje ontspoort volledig.

Uiteraard speelt de band deze tracks, wellicht zelfs deze setlist, al een tijd, maar de manier waarop zo'n jam wordt ingevuld is, zal ook voor hen iedere keer net wat anders zijn. Gevoelsmatig duurt dit opwindende freaky gitaarstuk net zo lang als de drie hiervoor gespeelde nummers. Als de storm weer is gaan liggen, en het refrein nog één maal half wordt gespeeld, is het liedje af. En door gaan ze, met Is It Honest, een bijna perfect popliedje, dat Tim Knol in 2012 heel veel luisterde. 2:38 minuten duurt 'ie, klaar, perfect.

Als uitsmijter: Moving to the Left en With Light and With Love, beide van die nieuwe plaat. Met een grandioos gitaarstruk als afsluiter, die nog tweemaal terugkomt, zelfs als de band al over tijd is en de stagemanager nerveus om het hoekje gluurt.

Zelfs het feit de presentator de band driemaal afkondigt als The Woods kan geen roet meer in het eten gooien.