Wandelen over en door Vlieland met Tim Knol

De paden op, de lanen in met de Wandelclub

Op dinsdagochtend verzamelt zich een groepje mensen op het Bolderplein van kampeerterrein Stortemelk op Vlieland. Een kleine 40 personen bewapend met wandelstokken, wandelsokken, flesjes water en assortiment van hoedjes. Allemaal ter voorbereiding op de aanstaande barre tocht met Tim Knol. De groep is samengekomen voor 'De Wandelclub', zijn nieuwe project: op verschillende plekken in Nederland samen tien kilometer wandelen en liedjes luisteren van de, sinds kort, uitermate sportieve muzikant uit Hoorn. 

Na een korte introductie trekt de stoet de bossen van Vlieland in. Onder de deelnemende wandelaars een papa met bolderkar, met in de bolderkar twee kinderen. Er was nog kort discussies of de bolderkar mee mocht, aangezien het hoogteprofiel van het parkoers toch al snel de 30 meter ontstijgt (Vlieland is niet de Pyreneeën, maar toch best heuvelachtig) maar papa mag mee met de kindjes.

Tim loopt aanvankelijk voorop met Ype Poortinga, de man die de route in de gaten houdt, maar schiet tussendoor ook tussen de groep door en maakt kleine praatjes met zijn deelnemende groep deze ochtend. Tim haakt ook even aan bij mij en Tessa (waarmee ik een weekje op vakantie ben).

Wat vind je leuk aan wandelen?
Tim: "Alles."

Wat vind je niet leuk aan wandelen?
Tim: "Eigenlijk niets. Mensen vragen dat wel vaker en dan denken ze dat ik het bijvoorbeeld niet leuk vind om door de regen te wandelen, maar dat vind ik juist fijn."

Tim heeft gek genoeg geen 'Bever' outdoor kloffie aan, maar gewoon goede schoenen, een smaakvolle broek en zijn wandelclub shirt. Geen Northface jas, geen 10-liter zak met vocht op de rug en ogenschijnlijk geen zakje met verborgen Zwitsers zakmes. Gewoon: outfit Tim. Hij ziet eruit alsof hij zo door zou kunnen lopen naar het podium op het Sportveld om te gaan spelen.

Er staat echter geen vol festivalveld te wachten, maar een stoet van wandelaars die Tim volgt door de bosweggetjes en schelpenpaden van Vlieland. "Heb je er wel eens over nagedacht om tijdens het wandelen je liedjes te spelen?", vraagt Tom, die meeloopt om foto's te trekken van de tocht. "Nou, dat zou wel erg troubadourisch zijn." Ik stel me voor dat Tim en Djurre (beter bekend als AWKWARD i en vandaag te gast bij De Wandelclub) samen met gitaar voorop 'Het Land van Maas en Waal' spelen en besluit dat dit inderdaad een wat te dik gesmeerde boterham was geweest (oud-Horster gezegde).

Maar er wordt wel degelijk gespeeld. Tim is nog steeds primair een muzikant, secundair een wandelaar. Langs het pad, in een glooiend veld dat uitkijkt over de prachtige natuur van Vlieland, speelt Tim een aantal eigen liedjes en bluegrassklassiekers. Aan de gehavende 'body' van zijn akoestische gitaar zie je dat het houtwerk flink wat te verduren heeft van de plectrum van Tim. Een bewijs en resultaat van diens toch wel redelijk snelle bluegrass gitaarspel. Er is echter altijd iemand die sneller gitaar kan spelen, zo blijkt uit Tims anekdote over zijn bandgenoot van de Bluegrass Boogieman die steevast van Tim wint tijdens de gitaar showdown tijdens een van de liveshows, maar het is mooi om te zien hoe Knol, die bij 3FM luisterend Nederland bekend staat om zijn mooie indieliedjes, zo mee had kunnen doen tijdens de banjoscène van Deliverance (althans, tot het middelse stuk of zo).

Na een paar liedjes pakt iedereen zijn Sultana's in, eet het laatste hapje Pink Lady-appels op en maakt zich klaar voor de volgende kilometers stappen. De route van de wandeling werd trouwens niet uitgezet door Tim Knol, maar door Bojan Bajic, een voormalig vluchteling die 20 jaar geleden aanspoelde op Vlieland (zijn woorden) en sindsdien veel mooie dingen heeft opgetuigd op Vlieland. Daarover later meer. Bojan zette deze route dus uit en het is duidelijk dat hij het eiland beter kent dan de gemiddelde badgast. Zelfs verstokte bezoekers van het eiland waren binnen no-time totaal gedesorienteerd. Ik verloor in ieder geval binnen de eerste paar kilometers het besef van waar we in godsnaam waren op het eiland.

Ondertussen trekt Papa Bolderkar als een vedette van eerste klasse bolderkartrekkers de kinderen voort over de paardenpaden en stijle heuvels van de bossen van Vlieland. Fel mos, dorre takken en stroken duinzand flankeren onze tocht. Ik kijk af en toe om me heen en probeer te bedenken of hier misschien een podium of kunstwerk van Into The Great Wide Open had kunnen staan. Maar helaas, het eiland geeft geen antwoord en ook zal de rest van dit jaar hier geen festival neerstrijken. Dat stemt nog steeds wat droevig, maar om te stellen dat Vlieland leeg voelt zonder Into the Great Wide Open zou onwaardig voelen jegens de pracht van de omgeving. 

Een andere opzienbarende plek waar we terechtkomen: een verlaten tennisbaan die in rasse schreden wordt teruggevorderd door de natuur. Kleine eikenbomen groeien door de rode gravel en er preikte nog een ouderwetse wedstrijdklok bovenaan het veld. Tim speelt, lekker nonchalant op een bankje midden op het veld, een paar liedjes en vertelt op zijn gemak een paar anekdotes. Kenmerk van een echt podiumbeest (ik haat dat woord trouwens, podiumbeest, het impliceert kettingen en bakken voer) die net zo natuurlijk en moeiteloos voor 40 mensen op een verlaten gravelbaan praat en speelt, als voor een volle theaterzaal of festivalveld. 

De deelnemers aan de Wandelclub bestaan uit deels badgasten, deels eilanders en deels wandel-/Tim Knol-fans. Of een combinatie daarvan. Één jongen heeft zelfs speciaal de boot gepakt om te komen wandelen met Tim, en zal later die middag de boot weer terug pakken naar wal. Vrije dag gepakt, lekker. Ik vraag aan de moeder van de bolderkarkinderen waarom ze meeliepen. "Mijn kinderen beginnen muziek leuk te vinden, dus dit leek ons erg leuk om te doen." Erg didactisch verantwoord, dunkt mij, en de teksten van de liedjes die vandaag tenhore worden gebracht zijn ook erg geschikt voor minderjarig publiek. Behalve misschien dat liedje van AWKWARD i over die squirtende pornoster.

Na iets meer dan twaalf kilometer zit het er op en sluiten we af bij de prachtige brouwerij van Fortuna Vlieland, een van de projecten die Bojan Bajic ondernam sinds hij aankwam op Vlieland. Hij heeft trouwens ook nog een ijssalon en een theaterzaal. En ook nog eens tijd om een wandelroute uit te zetten.

Tim en AWKWARD i sluiten af met een prachtig duet, bedanken de bezoekers en pluggen nog even de Wandelclub, waar je dus lid van kunt worden (bij deze ook hier een plug). Daarna halen ze een flinke pot vaseline boven tafel en vetten ze even goed hun kuiten in, er moet tenslotte vanmiddag nog een keer gewandeld worden. Iedereen zegt doei, de glazen van Fortuna worden netjes ingeleverd bij de bebaarde Bram van Excelsior en vervolgt zijn/haar/het's weg naar de rest van de vakantie. Fijne tocht, mooie man die Tim. 

Wandelen, het leek ooit zo suf. Wandelen is voor papa's en mama's - zuipen en roken is veel cooler. Maar met de jaren vergaat de glans van decadentie en groeit de drang naar buitenlucht activiteiten. Lekker je neus ophalen en zeggen 'wat hebben we het toch goed', misschien een stuk lang gras tussen de tanden als je je echt bourgondisch voelt. Want wandelen is mooi, en met een groep door de bossen van Vlieland hossen en luisteren naar de liedjes van Tim Knol al helemaal.

Het mooie aan wandelen is ook dat het geen wedstrijd is. We gingen wandelen, luisterden naar muziek en uiteindelijk won niemand.

Behalve Vlieland, want uiteindelijk wint Vlieland altijd. Behalve die voetbalploeg van Vlieland, die moeten eerst maar eens leren scoren.

Ook eens mee de paden op, de lanen in? Kijk op www.wandel.club.

Beeld door Tom van Huisstede