Walter tipt: Wolf In White Van
“I am not gonna hide the fact that I’m a fan, okay?”
Voor deze nieuwe POST ging boekwinkel WALTER wederom op zoek naar een bijzondere boekentip. Aan de hand van deze boekentip verkennen we het terrein waar literatuur en muziek elkaar ontmoeten. En deze keer vinden we dat terrein in een gedeelde held. WALTER gaat naar Into The Great Wide Open en neemt mee: WOLF IN WHITE VAN van John Darnielle.
De Nobelprijs voor Literatuur ging afgelopen jaar naar een muzikant. Bob Dylan verdiende de prestigieuze prijs volgens de jury voor “het creëren van nieuwe poëtische expressies binnen de Amerikaanse muziektraditie”. Veel mensen waren het er niet mee eens. “Of schrijvers nu ook een Grammy konden winnen”, was een veelgehoorde reactie. Tegelijkertijd waren er ook geluiden te horen dat de twee disciplines, poëzie en muziek, geen gescheiden domeinen zijn. En ook al hebben beide domeinen hun eigen dragers, eigen gereedschappen en eigen awardshows, soms hebben ze dezelfde helden.
John Darnielle is daar een mooi voorbeeld van. Darnielle is niet alleen schrijver, componist, gitarist en zanger van the Mountain Goats, hij heeft ook nog eens een literair pareltje op zijn naam staan. ‘Wolf in White Van’ is weliswaar Darnielle’s debuutroman, het boek werd een bestseller en sleepte een nominatie voor de National Book Awards binnen. In een interview met Electric Literature vertelt Darnielle over het verschil in werkwijze tussen het schrijven van een roman en het schrijven en liedje:
“It’s completely different. A song, I don’t want to say there’s nothing to it…lyric and melody and prose are very different things. I don’t sit down on the floor with a notebook working on my novel. And that’s how I write songs, I write songs in front of the piano or the guitar and I ad lib them out loud and they come together between that and the notebook. Whereas writing prose is a matter of sitting in front of a keyboard — a manual typewriter or a computer — and typing and writing an outline. I would never outline a song.”
De outline van ‘Wolf in White Van’ is als volgt: hoofdpersonage Sean Philips is flink gehavend door een ernstig ongeluk en leeft daardoor een geïsoleerd bestaan op zijn slaapkamer. Daar vermaakt hij zich met Trace Italian, een multi-player roleplayer game waar mensen via brievenpost aan kunnen meedoen. Wanneer twee tieners het spel veel te serieus nemen, moet Sean de gevolgen daarvan onder ogen zien en tegelijkertijd met zijn verleden afrekenen. De wereld van Sean is diep geworteld in popcultuur, hij fantaseert, luistert platen, leest comics, kijkt sci-fi. Met korte zinnen en spaarzaam woordgebruik weet Darnielle een wereld te beschrijven waaruit een naar obsessie-neigende liefde voor popcultuur spreekt. Het biedt voor Sean een vlucht uit de realiteit, een vlucht die uiteindelijk onhoudbaar blijkt te zijn.
De toewijding van een fan is voor Darnielle wellicht herkenbaar. Niet alleen is hij zelf een groot liefhebber van popcultuur, The Rolling Stone schreef ooit dat er niet zoiets bestond als een “casual Mountain Goats fan”. Zelfs Stephen Colbert kon het niet laten om tijdens een interview in The Colbert Report uit zijn strenge karakter te breken en te beginnen met: “I am not gonna hide the fact that I’m a fan, okay?”
Darnielle staat dus ook aan de ontvangende zijde van deze toewijding. Hij geeft ook toe dat dit is waar de wereld van literatuur en muziek van elkaar scheiden. De ontmoeting met zijn publiek is voor hem erg belangrijk. Zo zegt hij:
“I hang out and sign records for an hour or two hours every night, and I like to hear as many people's stories as I can, because if somebody wants to share their story with me, I want to honor that. (...) It's this area of communication that is unique to music, I think. That's a choice that the listener makes, to share that part of themselves with the artist who hopefully shared part of himself. ... It's very intense to have those sorts of conversations, have people sharing stuff that may be a secret, but I try to be worthy of it. It's an honor. I've worked a lot of jobs — this is the best one.”
De ontmoeting tussen boekenschrijver en publiek blijft voor het overgrote deel beperkt tot de pagina. Tenzij je wel eens naar een lezing gaat van een schrijver, maar laten we eerlijk zijn, dat is toch anders. Het tegelijkertijd ervaren van een gecreëerde wereld is het privilege van de muziekfan. Vandaar dat fans van muzikanten toch wat “hardnekkiger” lijker dan fans van schrijvers. Het lijkt ons alleen maar mooi als we die hardnekkige toewijding ook zien in de literatuur. Zelfs als dat betekent dat Bob Dylan er met de Literatuurprijs vandoor gaat.
