Ultieme vrijheid op Vlieland
Pieter van Exter kijkt uit naar september
Pieter van Exter, beter bekend als de tenorsaxofonist van Jungle By Night, is kind aan huis op Into The Great Widen Open. Goed bevriend met het festival en een flinke dosis muziekkennis. Daarom vroegen we hem om eens in het programma van komende editie te duiken. Welke acts zijn volgens hem niet te missen op Vlieland? We geven het woord aan Pieter.
Als ik aan Into The Great Wide Open denk, droom ik als artiest gelijk over de prachtige podia: in duinpannen, langs bosranden of diep verscholen in het dennenwoud. Lampjes flikkerend door de bomen, hangmatten her en der opgehangen en dennennaalden die in je slippers blijven steken. Muziek lijkt zo veel mooier te worden op dit soort prachtplekken. Vooral bij jazz en andere muziek met veel improvisatie wordt de vrijheid van de muziek versterkt door de losse sfeer. Elke keer als ik het programma van het festival bekijk, bedenk ik waar ik de optredens het liefst zou willen zien.
Dit jaar komen er weer zóveel artiesten die ik graag wil zien! Hier volgen er een paar: allereerst, Baba Zula. Een band uit Istanbul, die traditionele Turkse instrumenten combineert met westerse rock. Denk aan de Turkse psychedelica die populair was in de jaren zeventig, maar dan in 2015.
Polar Bear brengt hele toffe dansbare tracks. De Britse band heeft maar liefst twee saxofoons, dan kan je bij mij al niets fout doen. Heerlijk om op te dansen in het mulle zand en een grasspriet in je mond. Om even echt uit je dak te gaan moet je bij Gallowstreet zijn, dit tien-koppige koperen monster scheurt elke dansvloer aan flarden. Ze gaan vol gas en ze zullen ook zeker de beroemde vuren op het strand op gaan poken. Waar ik ook enorm naar uitkijk zijn Los Pirañas. Een band uit Colombia met leden van Meridian Brothers. Een Colombiaans radiostation gaf me een paar jaar geleden een cd'tje van Los Pirañas. Het is knettergekke muziek, maar wel heel bijzonder. Na een dagje zen op het eiland ben je hier helemaal voor in de stemming.
Dan is het zondagmiddag, een fijn september-zonnetje schijnt door de bomen. Dit zou het ideale moment zijn voor Kapok: een jazz-trio met o.a. hoornist Morris Kliphuis. Kapok's muziek is geweldig vrolijk, opzwepend en relaxed tegelijk. Slechts drie mannen, maar met groots geluid.
Vorig jaar speelde mijn held Mulatu Astatke, die ik me al maanden op de vrijdagavond in het bos bij schemering had voorgesteld. Uiteindelijk stond hij op het Sportveld, op zondagochtend. Ik was bang dat het vroege tijdstip en het fletse licht de magie van zijn muziek zou verzwakken, maar dat bleek onterecht. Astatke sleepte ons zo het donkere bos in, een uur lang kippenvel om 13.00 uur s'ochtends. De locatie noch de tijd maakte uit. Het is de geweldige sfeer op het eiland en de prachtige muziek die het festival elk jaar weer een hoogtepunt maken.
Veel plezier!
