Twentytwo in Blue: Sunflower Bean over jong zijn in roerige tijden

Interview door Julien Staartjes

Als je tweeëntwintig bent, ligt de wereld aan je voeten. Een even bevrijdende als beangstigende gedachte. Verwarrend, vooral. Zeker als de wereld een koers vaart waar je het niet mee eens bent. Twentytwo in Blue, de meest recente plaat van de New Yorkse band Sunflower Bean, is een ode aan prille volwassenheid in roerige tijden. Maar naast een treffend generatieportret, is het vooral een prachtige, melodieuze popplaat van een band die zijn hoogtepunt nog lang niet heeft bereikt.

De video voor Crisis Fest, de tweede single van Twentytwo in Blue, is opgenomen in Alphaville, een zweterige kelder in de hippe wijk Bushwick in Brooklyn, New York. Op korrelig beeld zien we de bandleden door het publiek waden, het podium bestijgen en de glamrockstomper inzetten. Zangeres Julia Cumming brult als een leeuwin. “If you hold us back you know that we can shout!” Iedereen zingt mee, de massa kolkt. Halverwege wordt de video plotseling onderbroken. Op een zwart scherm is een vraag te lezen. Hoe is het om jong te zijn in 2017? We zien jongeren uit het publiek voor een blauwe muur. Ze zeggen dat het leuk is, eng, mysterieus. Iemand zegt dat het voelt alsof ze alle macht hebben, en het klinkt als een vraag. 

“Jong zijn is een hoop dingen tegelijkertijd”, concludeert Nick (zang, gitaar) en wat hem betreft is het allemaal waar. “Maar het gaat er niet om wat wij vinden. Een band is ook maar zo belangrijk als de mensen met wie het een verbinding maakt. Het gaat om alle stemmen als een geheel.” Jacob (drums) vult aan: “Wij zijn altijd op reis. Een vreemd, afstandelijk bestaan. In de video wilden we juist mensen een podium bieden die geen tourende muzikanten zijn.”

Hoewel het muzikantenbestaan vaak eenzaam is, geeft Jacob toe dat het ze ook veel brengt. Zo komen ze op plekken waar ze anders misschien nooit geweest waren en leren ze nieuwe mensen kennen. Hun eerste plaat Human Ceremony kwam in 2016 uit, het jaar waarin Trump campagne voerde en uiteindelijk president werd. Julia, Jacob en Nick reden in dat jaar met hun tourbusje het land door en zagen de rode Trumpbordjes als paddenstoelen uit de grond schieten. Dat was wel even schrikken vergeleken met de veilige bubbel van New York. Maar de grote hoeveelheid jongeren die naar de shows kwamen, stemden ze hoopvol. 

Jacob: “De mensen die we op tour ontmoetten, wisten ons echt te inspireren. Na shows kwamen ze naar onze merch tafel en stelden ze vragen over van alles en nog wat. Sommigen vroegen zelfs welke studie ze moesten doen. Weten wij veel, we hebben nooit gestudeerd.”Vol inspiratie en nieuwe indrukken keerde de band terug van de tour. Ze waren nog geen twee weken thuis of ze doken alweer de studio in om aan nieuwe muziek te werken. (Of zoals Nick het formuleert: “to throw a ton of shit at the wall and see what sticks”.) In de kelder van Jacobs moeder schreven ze nummer na nummer en binnen een paar maanden hadden ze genoeg materiaal voor een volgende plaat.

Het optimisme dat ze meenamen van de tour hoor je duidelijk terug in de teksten van Twentytwo in Blue. Niet alleen in Crisis Fest, ook bijvoorbeeld in Memoria: “The past is a past for a reason”, zingt Julia met haar blik op de toekomst gericht. En het nummer Twentytwo heeft een duidelijke boodschap voor jongeren die worstelen met de druk van hun omgeving: ook als alles verkeerd gaat, moet je volhouden. Sterk zijn. 

Voor Sunflower Bean staat kracht centraal. Je hoort het niet alleen, je ziet het ook. Het artwork, de videoclips, de kleding die de band op het podium draagt: een matte, donkere kleur blauw is overal nadrukkelijk aanwezig.

Jacob: “Klassiek gezien is blauw een droevige kleur, voor ons symboliseert het veerkracht. Het is het gevoel dat je hebt als je op het strand staat en uitkijkt over de oceaan tot in de verte, daar waar het water overgaat in de blauwe lucht. Dat je dan denkt: het kan stormen, de golven kunnen op me stukslaan en weet ik wat er allemaal kan gebeuren, ik blijf hier staan.”

Nick: “Als band hebben we de kleur op ons eigen manier geïnterpreteerd. Als ik aan ons eerste album denk, dan denk ik aan de aardse kleuren van de cover. Bruin, rood. Dat beeld bepaalt hoe je de plaat beleeft. Met dit album hadden we altijd een cover in gedachte met een donkere, matte kleur blauw als achtergrond. Toen we de nummers aan het uitzoeken waren, kwamen we tot de ontdekking dat de kleur blauw voor ons veel meer betekenis had gekregen dan alleen de cover: het is de verhaallijn van het album, de stemming.” Foto door: Hollie Fernando

Toen ze begonnen met het schrijven van Human Ceremony, waren de bandleden achttien. Ondertussen traden ze veel op. Het album werd een beetje een allegaartje dat het vooral van de explosieve live-uitvoering moest hebben. Twentytwo in Blue is in die zin een grote stap voorwaarts. Het geluid is rijker, de nummers geconcentreerder. Minder jams, meer poppy Fleetwood Mac. Je zou kunnen zeggen dat de band met deze plaat volwassen is geworden.

Nick: “Daar ben ik het niet helemaal mee eens. De vorige plaat was toch echt meer een coming of age-album. Toen waren we nog volop aan het uitzoeken wie we waren en wat we wilden doen. Inmiddels zijn we iets ouder en hebben we meer zelfvertrouwen en een duidelijke richting gevonden. Ik kan mij goed voorstellen dat je als zoekende jongvolwassene naar deze plaat luistert en je denkt: dit is precies hoe ik mij nu voel, maar zelf hebben we het idee dat we alweer een stap verder zijn in onze ontwikkeling. Maar goed, waarschijnlijk zeg ik bij onze volgende plaat precies hetzelfde. Je bent natuurlijk nooit uitgegroeid.”

Sunflower Bean is op zondag 2 september om 12:45 live te zien op de Open Plek. Luister hieronder alvast naar het album Twentytwo in Blue: