St. Paul's Flessenpost, deel 5: Over de duinen
Onze huisjock geeft antwoorden op al uw Levens- en Festivalvragen
Een overschot aan zendingsdrang bracht St. Paul de afgelopen jaren naar zo'n beetje ieder zichzelf respecterend festival van Nederland. Onze huisjock werd wijs door schade en schande, weet van de hoed en de rand én is zowel gepokt als gemazeld.
Kortom, hoog tijd om niet alleen meer als dj, maar ook als streng doch rechtvaardig raadsman op te treden: met zijn eigen flessenpost geeft Paul dit jaar als Great Wide Orakel antwoord op al uw grote vragen des levens en dilemma's die tijdens het festivalseizoen plots ook hoofdzaak lijken. Klim in de pen en zorg dat je beter voorbereid dan ooit naar Vlieland vertrekt.
Ook een brandende vraag aan Paul? Mail 'm naar paul@intothegreatwideopen.nl onder vermelding van 'Lieve Paul'. Vergeet niet de dop stevig op je fles te draaien.
///
Lieve Paul,
Ik weet nooit van ophouden en gelukkig/helaas ben ik op ITGWO niet de enige. Na de laatste plaat in de Bolder verkies ik het strand met de gezellige kampvuren boven mijn tentje. Alleen...die duinen... De tocht er naar toe voelt al als ‘killing’. Maar de weg terug is al helemaal om te janken. Dat zorgt er ook vaak voor dat ik de terug tocht tot zonsopkomst uitstel. Dus: Wat is de beste manier om de strijd tegen die duinen aan te gaan?
Liefs,
Eliza
///
Lieve Eliza,
Er leefde ooit eens een kleine Jan. Iedere ochtend nog voor de boterham rende hij even het dorp uit. Aangekomen bij de duinrand was er altijd weer die twijfel. Hield hij zijn kleren schoon? Zou hij voordat zijn ouders wakker werden terug zijn? Maar hij had geen keus. De zee lonkte. En dan met name zijn eigen duinpan. Met uitzicht over strand aan de ene kant en Stortemelk aan de andere. In het zand had hij zijn helemaal zelf gejutte marine baret begraven. Een kwartier lang was Jan de kapitein. En Vlieland zijn schip.
Zo ging dat vakantie na vakantie. Rennen door het bos, over de camping en dan omhoog richting een privaat kraaiennest in de natuur. Kleren werden viezer. Tijdstippen triviaal. Jan vergat zijn baret en verklaarde de liefde. Er was een kater. Het werd weer licht. Tussen meters helmgras ging puberteit verloren. Maar het machtige gevoel bleef. Hier sloeg het hart overuren. Hier had hij overzicht. Hier was hij de baas.
Sinds 2000 is Jan van der Veen trotse directeur van kampeerterrein De Stortemelk. Als zodanig is hij ook mede vormgever van Into The Great Wide Open. Hij doet de deur open, waakt over al zijn gasten en geeft iedereen ver na sluitingstijd nog even een zelf gebakken bitterbal mee. Zoals de waard is, vertrouwt ie zijn festival. Dat Vlieland ieder jaar voelt als thuiskomen, hebben we voor een groot deel aan Jan te danken.
Ver voordat hij hier zelf over durfde te dromen stond dit allemaal al in de duinen geschreven. Dus, lieve Eliza, koester de grond onder je voeten. Iedere stap na de laatste plaat is een investering in een wijd open toekomst. Under them skies of blue.
Xp
