St. Paul's Flessenpost, deel 4: het Gebroken Hart

Onze huisjock geeft antwoorden op al uw Levens- en Festivalvragen

Een overschot aan zendingsdrang bracht St. Paul de afgelopen jaren naar zo'n beetje ieder zichzelf respecterend festival van Nederland. Onze huisjock werd wijs door schade en schande, weet van de hoed en de rand én is zowel gepokt als gemazeld.

Kortom, hoog tijd om niet alleen meer als dj, maar ook als streng doch rechtvaardig raadsman op te treden: met zijn eigen flessenpost geeft Paul dit jaar als Great Wide Orakel antwoord op al uw grote vragen des levens en dilemma's die tijdens het festivalseizoen plots ook hoofdzaak lijken. Klim in de pen en zorg dat je beter voorbereid dan ooit naar Vlieland vertrekt. 

Ook een brandende vraag aan Paul? Mail 'm naar paul@intothegreatwideopen.nl onder vermelding van 'Lieve Paul'. Vergeet niet de dop stevig op je fles te draaien.

///

Hoi Paul,

Mijn lief heeft me verlaten en me achtergelaten met een gebroken hart. Welke muziektherapie kan je me aanraden zodat ik eind augustus klaar ben om de oversteek naar het eiland te maken zonder dat ik, met Erdinger en al, overboord spring om er een eind aan te maken?

Groet,
Jori

///

Lieve Jori,

Wat een droevenis. De eerste Erdinger krijg je van mij. Dan wil ik je toch ook bedanken voor deze vraag. Er is geen groter geneesmiddel dan het juiste liedje op het juiste moment. Helemaal in het geval van een gebroken hart. En al dat dj-en is leuk, maar de muzikale psychiatrie daar ligt mijn waarlijke ambitie. Levens redden met liedjes. Want gered worden, zul je.

Aldus hier speciaal en alleen voor jou The Neverending Jori Playlist, voorzien van een corresponderend vijfstappenplan:

Stap 1. Zwelgen. Als er geen verweer is, ga er dan ook niet naar op zoek. Laat het allemaal toe. En doe dat met All My Happiness Is Gone van Purple Mountains. Ook in de diepste duisternis leven mooie liedjes, is dat geen geruststellende gedachte? 

Nee. Nu nog niet. Daarom, stap 2. Boosheid. Ofwel Nazi Punks Fuck Off van The Dead Kennedy’s. Natuurlijk is je lief geen nazi, maar vandaag even wel. Tegen dit nummer kun je niet op sporten. Het staat gelijk aan dertig baantjes om het eiland trekken. Twee keer op en neer naar Engeland. En dat in een minuut.

Stap 3. Inleven. Nu je leeg bent van geest en lichaam, is er ruimte voor bezinning. Bekijk het eens van de andere kant. Hoe tegenstrijdig het ook klinkt, zelfs in dit verdriet ben je niet alleen. Uit elkaar gaan doe je samen. Luister maar naar Don’t Know How To Keep Loving You van Julia Jacklin. 

Stap 4. Vergeten. Genoeg gevoeld! Weg met innerlijke beschouwingen! Het is ernstig tijd voor ongeschoren naïviteit. De toekomst is één grote roze kamer. Zonder olifant. Maar met een klok die altijd 12:30 slaat. Tarantino verkoos niet voor niks dit nummer als scherp contrast met de wereld van Charles Manson. Een ode aan goeiemorgen zeggen; Sybrand Buma likt zijn epicurische vingers erbij af.

Stap 5. Realisme. De laatste fase van resurrectie. Het besef dat we allemaal zoekende zijn. En dat altijd zullen blijven. En dat dat helemaal niet erg is. Ga op Into The Great Wide Open vooraan staan bij The Murder Capital, kijk om je heen en zing met een Bolder vol lotgenoten mee:

Failing this, let's dance and cry
Failing this, let's dance and cry
So we remember why we die
We remember why we die
Don't cling to life, don't cling to life
Don't cling to life, don't cling to life
There's nothing on the other side

Xp