Snail Mail brengt teenage angst op z'n scherpst
Interview door Julien Staartjes
Soms voelt het alsof je elke week naar hetzelfde feestje gaat. En dat je je liefdesverdriet ooit te boven zal komen, is werkelijk ondenkbaar. Opgroeien is zwaar. De negentienjarige Lindsey Jordan, oprichter van de band Snail Mail kan het beamen. Het is heerlijk zwelgen met de uitstekende liedjes over verveling en hartzeer op Lush, het debuutalbum van de piepjonge band.
Niet ver van Washington, D.C. ligt Baltimore, Maryland. Daartussenin liggen schijnbaar eindeloze voorsteden. Huizen met witte muren en bruine daken, omringd door bomen en aan elkaar gelijnd door telefoonpalen. Er gebeurt niet veel. Zeker als je jong bent. Soms speel je ijshockey, soms ga je naar een feestje. Soms springt het stoplicht op groen. Enzovoorts. In een van die voorsteden groeide Lindsey Jordan op, frontvrouw en oprichter van de band Snail Mail.
Foto: Lindsey Jordan, frontvrouw en oprichter van de band Snail Mail
Op haar vijfde begon ze met gitaarspelen. Ze volgde een klassieke opleiding en oefende toonladders. Tussendoor leerde ze de muziek spelen die ze op de radio hoorde: Kurt Vile, Mary Timothy. Ze ging naar muziekkamp en volgde gitaarlessen als keuzevakken op de middelbare school. Toen ze vijftien was schreef ze haar eerste nummers en niet veel later speelde ze haar eerste shows. Eerst in koffiebarretjes, later in de DIY punkscene. Een drang om weg te gaan uit de nietsigheid van Ellicott City voelde ze op dat moment nog niet zo. Er was zo weinig te doen, op een gegeven moment moest je wel uitwijken naar een van de grote steden. Het kon niet anders. Je vleugels uitslaan was slechts een kwestie van tijd.
"Als ik erop terugkijk is die onervarenheid me heel dierbaar, het is puur en oprecht"
Juist deze nietsigheid bleek een goede voedingsbodem voor Lindsey’s muziek, getuige haar eerste EP: “Habit gaat over onervaren zijn, in het huis van je ouders wonen en een beetje rondhangen. Het was geen bewuste keuze om daar nummers over te maken, het was simpelweg het enige wat ik kende. Als ik er nu op terugkijk, is die onervarenheid me heel dierbaar. Het is puur en oprecht.”
Het beste nummer op Habit is zonder twijfel Thinning. Lindsey schreef het nummer toen ze acht maanden lang(!) met bronchitis kampte. Een periode waarin ze veel in bed lag. Alles in het nummer ademt ledigheid en onzekerheid. De drums klinken alsof ze ergens in een gang zijn opgenomen, de half achteloze zang is tegen het valse aan. En dan die zeurende gitaarpartij die maar in je hoofd blijft zitten: het werkt als een trein. Dit is teenage angst op z’n scherpst. Het nummer werd opgepikt door blogs. Pitchfork bombardeerde het tot Best New Track en schreef het volgende: “Er zit een gevoel van weelderigheid in het nummer, zoals de tijdelijke verlichting die je voelt als je terug in bed kruipt wanneer de wereld te hard op je afkomt”.
Laat dit gevoel nu net hetzelfde vaatje zijn waar bands als Soccer Mommy, Frankie Cosmos of Sheer Mag uit tappen. Snail Mail sloot moeiteloos aan en sindsdien gaat het hard. Lindsey: “Het laatste jaar van mijn middelbare school was ik eigenlijk continu op tour. Op de een of andere manier kwam ik daarmee weg. Dat was cool.”
Nadat ze geslaagd was, ging de tour door. De reizen werden langer, suburban living leek steeds verder. Lindsey: “Elke keer dat we het land uitgaan, voelt het alsof we tijdreizen. We hebben een strak schema waar we geen invloed op hebben en we zijn continu bezig met labels ontmoeten, soundchecks en shows. Als we met onze vrienden thuis praten zijn we verbaasd over hoeveel er nu weer is veranderd. Mijn besef van tijd is compleet weg. Ik bedoel, op dit moment zijn de Stanley Cup Finals (groot ijshockeytoernooi) bezig, en ik heb geen flauw idee wie er aan het winnen is. En dan komt ook nog eens de plaat uit!”
"Het laatste jaar van mijn middelbare school was ik eigenlijk continu op tour"
Op Lush staan tien veelal uitgesponnen nummers over verveling en liefdesverdriet. Hoewel er qua onderwerp niet veel is veranderd, merk je dat Lindsey als muzikant en liedjesschrijver gegroeid is. De muziek is nog steeds simpel, maar een stuk creatiever gearrangeerd. Zo gebruikt Lindsey alternatieve stemmingen op haar gitaar en heeft ze ruimte gemaakt voor “synth stuff” en een hoorn. Lindsey: “Het schrijfproces voor Lush was heel anders dan voor Habit. Niet in de laatste plaats omdat ik een deadline had. Daarnaast had ik ook veel meer ervaringen om uit te putten. Die wetenschap was in het begin beangstigend, maar ook iets waar ik mij graag in wierp. Ik denk dat het grootste verschil met de EP is, dat alles wat je op Lush hoort extreem weloverwogen is. De plaat heeft een melancholisch zelfbewustzijn die in mijn eerdere nummers ontbrak. Je zou het volwassenheid kunnen noemen.”
