De donderdagavond

Iets voor half elf hangt er een serene rust over het Bospodium. Into The Great Wide Open 2015 is van start. Een verademing voor ondergetekende die iets daarvoor nog met wind en slagregen in gevecht is om een rood vouwtentje. Een paniekerige achtervolging over camping Stortemelk volgt. Enfin, als de Quechua eindelijk deint in de wind maar vol de pedalen op. Het 'Vliese' bos in.

Daar openbaart zich een hip sprookje. De avond is gevallen en de bomen zijn gehuld in een warme rood/gele gloed. In de schaduwen ontwaar ik slingerende hangmatten en schommels. Een vrouw sleept een logge fatboy richting podium en nestelt zich. In haar rechterhand een halve beker bier. Ze moet direct op de foto en ondergaat dit met een glimlach.

Het is aan het trio Bombay – voorheen Bombay Show Pig - om ons sluimerend een collectieve nachtmerrie in te grooven. Het drietal schreef een eigen soundtrack voor de stomme horror-cultklassieker 'Vampyr' uit 1932. Een spannend project, zeker voor Lisa Ann Jonker, die vanavond voor het eerst met Bombay drumt.

Als de begintitels over het scherm rollen kampt Bombay met galmende geluidsproblemen, waardoor de aandacht direct wordt verplaatst van scherm naar band. Het duurt even voordat de groep zich herpakt, waardoor de eerste scènes van de film wat aan het publiek voorbij gaan. Op zich geen ramp, het klassieke vampierverhaal is goed te volgen. Dat bassist Gijs Loots voor het scherm staat is wat onhandig, maar op te lossen door zelf een andere positie in te nemen. Toch: mocht Bombay doorgaan met deze uitvoering, dan kan wat finetuning geen kwaad.

Maar als de band op stoom is, zien we de kracht van dit project. De sinistere tokkel die als motief dient krijgt steeds meer zeggingskracht en de band durft - soms erg overtuigend - met stiltes te spelen. De korrelige zwart-witbeelden dragen vanavond de muziek (en niet andersom). Of dit nu de bedoeling is of niet, het houdt het instapniveau prettig laag. Want als toeschouwer ga je snakken naar onheilsscenes, die Bombay consequent invult met dreigende grooves. En sjongejonge, wat doet deze groep dat lekker.

Grooves, daar is het Amsterdamse producersduo Weval ook niet vies van. Bij mijn binnenkomst in een rammetjevolle Bolderzaal zetten Harm Coolen en Merijn Scholte Albers net hun allerdiepste basstrack in. 'Detian' krijgt live een uitgesponnen, dwingende uitvoering. Wat volgt is een half uur melodieuze techno waar De Bolder zich dankbaar aan warmt. Als de producties wat te 'mellow' dreigen te worden schudt Weval ons wakker met zenuwachtige snares of doordenderende bassen. Opvallend trouwens. hoezeer het duo vanavond voor de 'bandjesaanpak' kiest. Weval rijgt haar tracks niet aaneen, maar neemt na elk nummer applaus in ontvangst. Na de reguliere set volgt zelfs een lange toegift.

Weval in de Bolder werd een uur van zweet, kronkels en nachtdromen. En dat op een donderdag. We zijn begonnen!