Met Rob Sweere keken we zondagochtend samen naar een grijsblauwe deken

Een terugblik op Silent Sky Project#90

Samen bleven we allemaal thuis. Klokslag 10.00 begon afgelopen zondag Silent Sky Project#90, een groepsperformance door kunstenaar Rob Sweere waarbij men gevraagd werd op de rug te liggen en naar de lucht te kijken. Ontwapenend, betoverend, bevrijdend, klonken de reacties achteraf. Vanaf balkons of vanuit drassige achtertuinen, soms met naaldbomen van Vlieland in het blikveld. De lucht was bij iedereen grijs, sommigen hadden geluk met een veeg blauw. Ook vanuit Zweden en Kenia kwamen berichten. Zoals een deelnemer schreef: samen de lucht beleven is stille rijkdom. 

Helemaal niets hoeven. Gedachten laten stromen naar daar waar ze willen, zintuigen de omgeving laten waarnemen. Op een comfortabele plek, onder de hemel. Ditmaal op een zeer vertrouwde plek ook, namelijk ieders eigen buiten. Al reisde Silent Sky Project# de hele wereld over, thuis bleek het minstens zo magisch.

Een greep uit de inzendingen:
"Grijs, met strepen blauw."

"De lucht was licht gemêleerd grijs. 
Felle lichtspikkeltjes bewogen als moleculen eroverheen. Als watervlooien in water.
Even werd het grijs dunner, schemerde een lichtblauw erdoorheen. Ontroerend. De tuimelend diepe ruimte liet zich even voelen."

"Zag mooie schilderijen verschijnen in de lucht."

"Ontwapenend. Dankjewel."

"Één werd ik met alles en gewichtloos. Een staat, die ik ook ken van andere momenten in de natuur. Toen ik mijn ogen weer opende kon ik gemakkelijker kijken en zag ik de beweging van tientallen tinten grijs en lichtblauw langzaam over elkaar heen schuiven, als op een kleurenpallet van een schilder."

"Samen stil is rijk stil. Samen de lucht beleven is stille rijkdom."

In POST vertelde Rob Sweere eerder: “Als je dit doet op een plek waar je vaak komt, dan transformeert die plek voor de deelnemer. Hij krijgt een andere waarde. Als ik iemand meeneem naar een tropisch bos en we doen het project en gaan daarna weer terug naar huis, dan heeft diegene een exotische ervaring gehad, een ervaring van ergens anders. Daar heb je eigenlijk minder aan. Het gaat mij er juist om dat je meemaakt hoe een hele omgeving anders kan voelen, ruiken en klinken als je een halfuur naar de hemel kijkt. Dat je voor een moment doorbreekt wat je gewend bent."

Het kunstprogramma werd mede mogelijk gemaakt met steun van het Mondriaan Fonds en Stimuleringsfonds Creatieve Industrie.