Larry Gus

“Into The Great Wide Open is op een eiland toch? Ik ben bang voor de zee, man.”

In december kende nog niemand hem, Larry Gus (echte naam Panagiotis Melidis). Maar sinds hij in januari op Eurosonic speelde is ons land om voor de gekke Griek. Na Eurosonic volgden Motel Mozaïque, Valkhof en Best Kept Secret, waar 3voor12 hem tot de aller-allerbeste act van het festival bestempelde. Afgelopen weekend stond Larry Gus nog op Lowlands. Larry sampelt zichzelf, samplet samples en doet dit op volledig onnavolgbare wijze. Denk Dan Deacon, maar dan ook weer niet, denk DFA Records, maar dan net anders. In september staat hij op Vlieland.

De interviewafspraak moest tweemaal verzet worden. Wat bleek: Larry had last van zijn schouder en zit nu goed aan de medicijnen. Maar het gaat beter. Het zal geen invloed hebben op zijn liveshows. Hij belt vanuit Milaan, waar hij woont met zijn vrouw en – sinds kort – baby. Hij komt oorspronkelijk uit een klein Grieks plaatsje, Veria. Maar daar vertrok hij op zijn achttiende: “Daar was absoluut geen scene. Er was geen zak te beleven. Eigenlijk gaat iedereen die iets met muziek wil doen naar Athene. Ik ging ook de stad uit, ook om te studeren. Ik kwam eerst in een bandje terecht. We speelden veel, maar dat kwam toch niet echt van de grond, dus toen heeft de drummer de band opgeheven. Dus toen ben ik maar zelf wat begonnen.”

Het uit elkaar gaan van die band is misschien wel het beste dat Larry Gus carrièretechnisch zou kunnen gebeuren, want nu is hij solo. En dat gaat goed, inmiddels: “Ik heb jaren lang thuis wat aangekloot, maar ik had niet het vertrouwen om live op te gaan treden. Daarna ben ik wel gaan spelen, zittend op een stoel. Het was eigenlijk heel raar, ik loopte wat, speelde wat gitaar. Toen kocht ik een sampler van Roland en een loopapparaat van Boss, en toen ging het allemaal een stuk makkelijker. Ik wist wel direct dat ik geen laptop op het podium wilde. Als je op een festival staat met bands, bands met gitaren, en jij staat daar met een laptop, denken mensen meteen: “da's een laptop act”. Ik wil dat niet. Ik vind het veel interessanter als je ziet dat er daadwerkelijk iets gebeurt op het podium. Nu gebruik ik deze setup vijf jaar en ben ik er helemaal mee vertrouwd. Alhoewel ik ook wel toe zou willen naar een vorm waarbij ik alleen drum, dat steeds loop en vervorm, en er dan overheen zing. Dat lijkt me gaaf. Alle ballast overboord gooien, alleen de basis overhouden.”

Invloeden

Larry Gus' muziek is nogal een allegaartje. Het is van alles wat, chaotisch en soms geen touw aan vast te knopen. Wat zijn zijn invloeden?

L: “Edan is mijn favoriet, ken je hem? Hij is rapper, producer en speelt ook live. Ik zag hem live in Metz, France, het was grandioos. Hij speelde een uur, ik huilde, ik danste met vreemden, en kon niet begrijpen wat er gebeurde. Hij was heel basic, was gewoon zichzelf. Hij performde met samplers en synthesizers, het was niet heel speciaal allemaal. Maar de manier waarop hij performde, het was allemaal zo logisch, zo natuurlijk, ik zag zijn show en ik wist dat ik dit wilde zijn. Hij is mijn belangrijkste inspiratie. Zijn samples zijn fantastisch, zijn producties ook, de manier waarop hij songs bouwt. Het heeft echt de manier waarop ik een show benader veranderd. Ik improviseerde voor jaren, maar hierna besloot ik dat ik een aantal songs zou moeten doen per show en daar wat meer energie in te steken. Ik heb toen met hem gesproken, hij wist uiteraard niet wie ik was, ik heb hem verteld dat het het allerbeste is dat ik van mijn leven heb gezien. Hij zei: “tof man, vertel het aan al je vrienden”. Ik huilde.

Ik luister ook veel naar Missa Luba, waarbij Europeanen Christelijke liedjes zingen met Afrikanen, ergens in de jaren '50. Een soort combinatie van een knderkoor en inheemse percussie. Alleen dat. Heel primitief, maar met heel sterke melodieën. Tegelijkertijd luister ik graag naar Braziliaanse muziek, zoals Caetano Veloso, ook hij gebruikt veel creatieve percussie. Daarnaast probeer ik mijzelf muzikaal gezien nog steeds te ontwikkelen. Ik leer muziektheorie over dingen als akkoordprogressie, vrij saai wel. Ik ben constant geïntimideerd door hoe goed anderen hun muziek produceren, ik wil dat ook kunnen.

Natuur

Ondanks het feit dat Larry Gus' muziek zeer organisch klinkt, heeft hij weinig met de natuur. Hij is een echt stadsmens: “Ik kan mijzelf niet voorstellen niet in een stad te wonen. Ik hou van bergen maar haat de zee, ik hou niet van zomer. Daarom hou ik wel van Nederland, want bij jullie is het altijd een stukje kouder dan in de rest van Europa. We hebben een connectie met de natuur, vanzelfsprekend, maar we zijn allemaal opgegroeid in steden, dus hoe oprecht is die connectie met de natuur? Ik snap dat mensen van de natuur houden, maar ik ben niet zo. De natuur is eng, man. Als je in een stad woont weet je ten minste dat je door een auto overreden of beroofd kan worden, maar je hebt hier geen fucking insecten, rare beesten en natuurrampen.

Als je in een stad woont weet je ten minste dat je door een auto overreden of beroofd kan worden, maar je hebt hier geen fucking insecten, rare beesten en natuurrampen.

Carriere in de lift

Zoals gezegd, timmert Larry Gus sinds januari hard aan de weg, terwijl hij toch zeker al een jaar of vier platen uitbrengt. Hoe dat zo ineens komt? Nou, misschien wel door Kirin J Callinan, de artiest waar hij eerder ook al tegen 3voor12 over sprak: “Het laatste jaar ben ik me wat meer bezig gaan houden met mijn podiumpresentatie, over hoe ik me gedraag on stage. Twee jaar geleden vond ik het ook leuk hoor, op het podium, maar gedroeg ik me gewoon wat minder extravert. Ik besefte me op een gegeven moment dat er wat meer entertainment in moest, anders zouden mensen zich misschien gaan vervelen. Ik sta uiteindelijk niet zoveel te doen op het podium natuurlijk, om naar te kijken.

In Nederland gaat het het beste, dan Frankrijk, daar gaat het ook goed, dan Griekenland, maar daar zijn weinig plaatsen om te spelen. Ik was ook in de US, daar is het weer heel anders dan hier. En ik ga de Red Bull Music Academy doen in Tokio, dat wordt ook wel fun. Ik probeer er niet te veel bij stil te staan hoe goed het nu met me gaat, want ik ben bang voor het moment dat het misschien minder gaat. We leven online, we lezen reviews over onszelf, we lezen wat andere mensen vinden, je kan er niet echt omheen. Ik probeer me er toch zo weinig mogelijk van aan te trekken, want ik heb het idee dat dat me tegenhoudt. Als mensen mijn muziek kut vinden dan.

Into The Great Wide Open

Van Into The Great Wide Open weet Larry niet veel. Hij heeft gehoord dat het “fantastisch en op een eiland” is. Mensen vinden Into The Great Wide Open vaak een speciaal festival, maar wat vindt de guitige Griek zelf van festivals?

L: “Ik ging vroeger nooit heel vaak naar festivals. In 1999 ben ik naar RockWave gegaan en daar zag ik onder andere Queens of the Stone Age, Prodigy, Blur, maar ik kon er niet helemaal inkomen. In 2005 bezocht ik Synch festival, daar stonden dan Liars, Jamie Lidell, Pan Sonic, Tortoise en meer. Een fantastisch festival, maar ik kan me er niet echt op concentreren. Ik ga niet naar clubs, ben niet echt een partyganger en op festivals kan ik niet echt in de stemming komen. Veel vrienden van me gaan naar Primavera. Ik ben er jaloers op dat ze dat aankunnen, want ik denk alleen maar: mijn hemel, wat is dat slopend! Zoveel muziek, zoveel keuzes, stress. Hoe kan je dat allemaal verteren?”

Dan zal je Into the Great Wide Open wel waarderen. Dank je Larry! :)