Eindelijk een stukje over The Undertones
Ferry Roseboom over zijn favorietste band aller tijden
Heel gek, maar een stuk schrijven over iets dierbaars valt me zwaar. Sowieso schrijven. Niks dat de zelfhaat zo aanwakkert als mijn onvermorgen om op tijd een stukje af te scheiden, maar dat terzijde. Vroeg of laat ga ik me d'r voor laten behandelen.
En dit artikel moest nog wel gaan over The Undertones.
M'n favorietste band aller tijden.
Die komen spelen op het festival dat me ook al zo na aan het hart ligt.
The Undertones, uit Ierland, die me in Oktober '81 voor het eerst naar de Amsterdamse Paradiso brachten. En naar Lochem twee jaar later. Het jaar ook dat Muziekkrant OOR meldde dat ze d'r mee ophielden. Ik bevond me in een auto voor de HEMA in Putten. Ja, we hadden al heel vroeg een vestiging van dat warenhuis op De Veluwe. Op de Korenmarkt in Arnhem namen we afscheid damals, in het goeie gezelschap van Defunkt.
"Anno 2015 gaan ze af en toe de baan op omdat het leuk is, niet omdat het moet. En zijn ze allesbehalve jaloers op de status van tijd- en landgenoten als U2"
The Undertones keerden jaren later terug. Zonder zanger Feargal Sharkey, die zich toch al niet meer met goed fatsoen in hun hometown Derry kon vertonen (lang verhaal). De jaren én de nieuwe frontman Paul McLoone hadden de band goed gedaan. Er leek een last van ze af gevallen. De druk van het moeten presteren en hoge verwachtingen was weg. Ze hoefden niet meer. Anno 2015 gaan ze af en toe de baan op omdat het leuk is, niet omdat het moet. En zijn ze allesbehalve jaloers op de status van tijd- en landgenoten als U2. Of op de tragische werdegang van de Ramones, waar ze als Sire-labelgenoten mee toerden in de 70's.
Maar met dat stukje van me wou het dus niet lukken. En het regende ook nog 's. En toen kwam 'Wednesday Week' op de radio, een van hun 48 hits. Dit was een teken.
Nu moest het er echt van komen.
De band en het verhaal er achter zijn te bijzonder. Jongens die midden jaren '70, aangestoken door Bowie en T-Rex in de voorkamer van een rijtjeshuis in Derry elke dag oefenen, terwijl buiten een Burgeroorlog woedt. Popmuziek die de boze buitenwereld buiten de deur houdt. Jongens die in '76 de Ramones en The Saints ontdekken, ver voor die bands doordringen tot Londen.
The Undertones die lijken te grossieren in songs over chocolade en meisjes, maar in 'It's Going To Happen' omfloerst de vrijheidsstrijd van de Ieren bezingen. Ze staan met die single op de sterfdag van Bobby Sands bij Top of the Pop, met rouwbanden om. Het komt ze op een levenslange ban van de staatsomroep te staan. The Undertones die zo gracieus ouder worden en nog middenin het leven staan. Damian O'Neill met z'n nieuwe band The Everlasting Yeah, broer John die het rustig aan doet in Derry, veel plaatjes draait en onlangs ook weer met de nieuwe outfit Redflare opdook. Bassist Michael Bradley maakt op zijn beurt radio voor BBC Radio Ulster (!), Billy Doherty schnabbelt met de Billy Doherty Ceili Band terwijl McLoone sinds jaar en dag als presentator de kost verdient met een radioshow op de Ierse zender Today FM.
Die band staat dus zondagmiddag 'gewoon' op het Sportveld. Op een prominente spot, met al die goeie liedjes onder de arm; van 'Teenage Kicks' tot 'The Love Parade', 'You've Got My Number' en 'Here Comes The Summer'. Hits die met de jaren beter & beter worden.
En zo kwam er toch een stukje. Pak van me hart.
