De stilte zoeken op Vlieland

Wat ooit één grote zandplaat was, is tegenwoordig een eiland waar mensen leven. De aangelegde natuur leeft langzaam op en behalve mensen hebben er zich onderhand ook dieren gehuisvest. Sommige dieren zijn overgebracht, andere zijn er spontaan gestrand.

Vrijwel autovrij (alleen een paar eilanders rijden er auto) is Vlieland met zijn aangelegde natuur een gewild eiland onder wandelaars, fietsers en andere actieve natuurliefhebbers. Op het eiland is er namelijk genoeg te verkennen, van het relatief jonge, honderd jaar oude bos tot de duinen en het strand.

Wie voor het eerst aankomt op het eiland, komt meteen aan in de drukte. De haven en de aanmeerplek van de veerboot grenzen aan het dorp, waar zich overdag de meeste mensen bevinden.

Nog geen kilometer van het dorp ligt de ogenschijnlijk ongerepte natuur. Het bos omringt het dorp en neemt ongeveer een derde van het eiland in.

Bij het natuurkampeerterrein, vlak naast het bos, ligt het huis van boswachter Anke Bruin. Samen met haar zoek ik de rust van Vlieland op. Luisterend naar de natuur en vogels lopen we door bos en duinen, terwijl ik Anke vraag hoe het is om midden in de natuur te leven.

Waar het eiland behoorlijk vol lijkt bij het dorp of op de camping, blijkt dat wel weer mee te vallen in het bos. Tijdens mijn wandeling kom ik geen enkel persoon tegen. Of dat komt door de grootte van het bos of het feit dat de meeste mensen toch voor een fietstocht in de duinen kiezen, is niet helemaal duidelijk. Bij een fietstocht kom ik namelijk wederom slechts enkele mensen tegen.

De vogels in het Vliese bos zijn overdag een beetje schuw, dus als vogelspotter moet je misschien niet te hard door het bos stampen. Je kunt je er natuurlijk ook gewoon bij neerleggen dat het natuurgeluid van Vlieland veel meer is (of is het minder?) dan vogelgefluit en de stilte omarmen. Een andere manier om toch die veelbesproken vogels te horen is ervoor zorgen dat je veel te vroeg wakker wordt; of gewoon je koptelefoon opzetten, je ogen sluiten en goed luisteren naar deze opname.

Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door hard//hoofd, online tijdschrijft voor kunst en journalistiek.