De Jeugd interviewt Bonne Reijn

Over Bonne Suits, Op de Schans en Bonne's favoriete tattoo

Ondanks alles was De Jeugd - de groep jongeren die jaarlijks meedenkt over Into The Great Wide Open - deze zomer op Vlieland. Het vijftal schoot er foto's voor een serie eigen ansichtkaarten, maar sprak er ook uitgebreid met modeontwerper en galeriehouder Bonne Reijn, bekend van zijn Bonne Suits. Op het eiland organiseerde Bonne samen met Alma Mathijsen en SLAA een editie van Op de Schans, waarbij schrijvers en sprekers fantaseerden over een nieuwe wereld. De Jeugd voelde Bonne bij Vuurboetsduin aan de tand over zijn modecarrière en zijn tijd op de middelbare school, en plantte vast een zaadje voor nieuwe merchandise. 

Lijkt het je leuk om je aan te sluiten bij De Jeugd? Mail dan naar sam@intothegreatwideopen.nl. 

De Jeugd: Wil je jezelf eerst kort voorstellen? Voor de mensen die je nog niet heel goed kennen.
Bonne Reijn: "Ja, tuurlijk. Ik ben Bonne Reijn, 29. Ik word volgende maand volgens mij 30. En dan kom ik in de dagen des onderscheids. That's it. Ik woon in Amsterdam, ik heb het merk Bonne Suits en een kledingwinkel genaamd Zeedijk 60." 

Wat brengt je naar het eiland?
"Ik werk samen met Alma Mathijsen voor en samen met SLAA, Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam. We maken een soort literatuurprogramma, wat we altijd doen bij mij thuis. Op de Oude Schans 15. Vorig jaar hebben we dat ook op Vlieland gedaan. En nu zijn we er weer, dat is echt super leuk."

Hoe is dat ontstaan dan? Had jij dat bedacht?
"Nou, ik heb het absoluut niet bedacht, maar waar het uit voort is gekomen, is dat ik al sinds mijn achttiende in huis op de Oude Schans culturele activiteiten programmeer. Ik heb een best groot huis, dat heb ik geërfd van mijn moeder, die is overleden toen ik acht was. En toen ik 24 was, heb ik de andere helft kunnen kopen. En eigenlijk vanaf mijn achttiende, toen ik daar weer kwam wonen, in m'n eentje, ben ik daar galeries gaan organiseren. Kunstexposities, maar die zich dan eigenlijk in een woonkamer afspelen. Met mijn huisgenoten in een heel informele setting dus, want ik vind het een groot probleem van de culturele sector, en al helemaal van de kunstwereld, dat galeries en dat soort dingen zo'n formele bende zijn." 

Je moet bijna in pak komen.
"Je moet inderdaad bijna in pak komen! En dat slaat helemaal nergens op, want cultuur heeft daar niks mee te maken. Daarom wilde ik graag iets in mijn woonkamer organiseren, zodat er uiteindelijk een galerist in een woonkamer komt en werk ziet dat hij eigenlijk toch heel mooi vindt en dat hij er dan ook nog even iets beter naar moet kijken. Daarnaast vind ik het heel belangrijk dat cultuur toegankelijk is. Door die elitaire houding - door te denken dat iedereen een pak aan moet - zet je al 90 procent van de mensen buitenspel." 

"Dus zo ben ik begonnen met het organiseren van dingen op de Oude Schans. Alma en ik zijn al heel lang goede vrienden. Zij is schrijfster en heeft al veel met SLAA gedaan. Dus zo kwam eigenlijk die link: Alma had het idee, en ze kwam ook altijd naar mijn galerie-avonden. Toen zei ze: we moeten echt iets met schrijvers gaan doen, en spoken word, en dichters. Ik vond dat fantastisch, dus toen zijn we daarmee begonnen."



Sick! En waarom maak je pakken? Uit alles wat je kunt doen, waarom kies je voor pakken?
"Ik zie het niet zozeer als pakken, maar meer als uniformen. Ik werk al vanaf mijn zeventiende in mode. En hopelijk ga je ook vragen stellen bij alles wat je doet. Zo van: is dit een interessante wereld? Wat zou ik willen veranderen? Want aan alles wat er te doen is, zitten ook negatieve kanten. Er zijn heel veel negatieve kanten aan mode, daar ben ik gaandeweg achter gekomen."

"Ik wilde pakken maken omdat het me heel vet lijkt als we allemaal weer een uniform gaan dragen. Zodat we allemaal weer hetzelfde dragen en je niet meer gaat kijken naar wat voor een merk iemand draagt, of wat z'n swag is. Ik vind het gewoon heel leuk als iemand zijn stijl haalt uit zijn persoonlijkheid en de manier waarop hij mensen behandelt. Of ja, hoe die zichzelf draagt eigenlijk. Dat is een heel interessante dialoog met jezelf, en mode is daar wel een onderdeel van."

Het maakt je niet als persoon?
"Het maakt je sowieso niet als persoon. En door die kapitalistische maatschappij wordt ons natuurlijk opgelegd dat mode het allerbelangrijkste is. 'Als je je zo kleedt, dan be je zo'n persoon.' Dat is bullshit. Dus het leek me gewoon vet om een uniform te maken. Nou werkt het natuurlijk niet helemaal zo, want Bonne Suits is vet hip en dat is ook weer een soort identiteitsding geworden, maar ten grondslag ligt dat het vet zou zijn als we weer allemaal hetzelfde droegen." 

Maar denk je soms niet: kleding is een manier om jezelf te uiten? Want dat gaat dan wel een beetje weg als iedereen hetzelfde draagt.
"Ja, maar ik denk dus dat het tijd is dat dat even weg gaat. Het kan ook weer terugkomen. Ik vind dat mensen zich vroeger heel erg uitten in hun kledingstijl, maar dat dat nu helemaal niet zo veel meer wordt gedaan. Iedereen wil gewoon de quick fix met merken, weet je wel."

600 euro voor een Gucci-pet.
"Precies, of patta's. Ik vind het heel belangrijk dat we weer naar een nulpunt gaan, en dat vanuit daar weer stijl kan ontstaan. Want stijl is heel belangrijk en ook heel erg leuk. Het is dan ook een van de manieren waarop we onszelf als mensen definiëren. Maar dat is nu gewoon effe uit de hand gelopen."

Waarom is dat juist nu zo?
"Door geld en doordat de modeindustrie in zo'n korte tijd zo'n grote industrie geworden is. In de afgelopen 100 jaar is de modeindustrie de allergrootste industrie ter wereld geworden. En de meest vervuilende industrie."

Ben je daar veel mee bezig, met de duurzaamheid van je kleding?
"Ik doe heel erg mijn best daarmee. Het idee is duurzaam, de marketing is duurzaam. Ik zet een hele diverse groep mensen op de foto, en het is in mijn huis, dus het heeft niet te maken met allerlei beautystandaarden. Bij Bonne Suits is het niet van belang of je man of vrouw bent, want het is unisex. En je geaardheid of huidskleur maakt ook niet uit. I don't care. Daarnaast is ook het idee dat je een pak kan dragen dat lang meegaat, dat is ook duurzaam. Je koopt gewoon even één ding, en daar ben je dan safe mee."

"Ik produceer gewoon in Europa, dus dat is allemaal vrij netjes. Dat wordt allemaal gecheckt en ik ga zelf ook langs die fabriek, dat is allemaal prima. We zijn wel op zoek naar duurzaam katoen, maar daar wordt het een ingewikkeld, grijs gebied. Katoen is echt een hele moeilijke stof, die wordt op een hele kutte manier gemaakt. Maar als ik geen katoen kan krijgen, kan ik ook geen Bonne Suits maken. Dus we zijn nu heel erg bezig met groen en duurzaam katoen, dat zijn we allemaal aan het uitzoeken. Maar dat kost heel veel tijd. Het is een ongoing process."

Goed dat je daar zo mee bezig bent. Je bent dus vanaf je zeventiende al in de mode werkzaam?
"Ja, ik ben op mijn zeventiende bij een kledingwinkel gaan werken."

Hoe is dat gegaan? Je hebt niet gestudeerd, toch? Heb je ooit het besluit gemaakt: oké, ik ga dit bewust niet doen?
"Nee, helemaal niet. Het was puur toeval. Ik had een beetje moeite met school, moeite om mezelf aan te passen. Ik had het moeilijk in groepsverband, gewoon moeilijk met mensen om me heen. Het moeilijkste van 1 tot 18 jaar is dat je aan allemaal verplichtingen moet voldoen. En dat je verplicht met allerlei mensen in aanraking komt, mensen voor wie je zelf niet kiest. Ik had niet zo'n groot sociaal netwerk en was best wel onzeker. En ik verneukte sowieso m'n school, dus ik kon daar geen voldoening uit halen, of bevestiging dat ik wel iets kon."

Je werd niet echt beloond.
"Nee, je wordt niet blij, snap je wat ik bedoel, en dat had ik wel nodig. Ik heb uiteindelijk wel mijn HAVO-diploma gehaald via een ingewikkelde omweg. En toen had ik geen idee, ik had geen ambitie in mode. Ik wist wel dat ik een culturele fijngevoeligheid had, ik luisterde sowieso veel muziek. Dat is het allerbelangrijkste in mijn leven. Dat brengt je natuurlijk ook in contact met subculturen en stijlen. Dus daar was ik wel mee bezig, maar stijl had ik zelf helemaal niet. Ik snapte er echt helemaal geen fuck van. En dat was toen ook wel anders, weet je wel. Ik had geen idee wie Jean Paul Gaultier was, of al dat soort ontwerpers. Ik was er helemaal niet mee bezig. En toen moest ik dus een baan vinden."

"Ik was klaar met school en dan moet je toch iets doen, en je hebt ook gewoon geld nodig. Dus toen heb ik de hele Rozengracht af gesolliciteerd. Maar ook gewoon de kebabzaak, de sigarettenwinkel, de supermarkt, alles. Niemand wilde me hebben. Maar op een gegeven moment, toen ik op allerlei plekken kwam om mijn CV af te geven, kwam ik in een soort gang, een betonnen gang terecht. Ik dacht: wat is hier nou? Toch even checken."

"Het was een betonnen gang van 20 meter met allemaal houten penissen aan de muur, houten fallussen. Dat is een soort ritueel in Thailand. Later kwam ik erachter dat de eigenaresse die dingen kocht. Best wel vette dingen, maar die stonden langs de muur, ik dacht: what the fuck is dit? Daarna kwam ik in een hele grote open betonnen ruimte, met echt de mooiste dingen die ik ooit had gezien. Allemaal hele mooie meubelen, een soort fucking grote kast met hele mooie broeken en andere kledingstukken. En ik dacht: wat is dit voor een wereld? Toen heb ik maar mijn CV afgegeven, en bleek het uiteindelijk de enige plek die mij wilde aannemen."

Een half jaar later belden ze me op en vertelden ze dat er alleen maar vrouwen werkten en dat ze nog op zoek waren naar een jonge man. Toen ik jong was, had ik veel energie, dus ik kon ook wel lullen, weet je wel. Ik denk dat ze het gewoon leuk vonden dat een jonge, onbezonnen gast daar hele dure kledingstukken ging verkopen. Ze hebben me veel geleerd over die merken en wat die inhouden. In het begin ben je natuurlijk helemaal verliefd op die wereld, want ik had al hel jong mijn eigen ideeën. En dat is wel leuk aan de modewereld, want alles is heel vrij. Ik werd dus verliefd op die gekke wereld en toen kan ik daar blijven. Vanuit daar kon ik als stylist gaan werken. En toen kwam het besef dat ik graag een eigen merk wilde beginnen."

Wat een grappig verhaal joh. Wat voor projecten wil je in de toekomst nog doen? Qua collabs, maar ook qua kledingstukken?
"Leuke vraag. We zijn nu bezig met een jas, een lange jas. Een soort Burberry coat. Dat komt binnenkort uit volgens mij, ik ben er zelf heel blij mee. Ik heb natuurlijk schoenen gemaakt, lage en hoge. Maar ik zou nog wel meer schoenen willen ontwerpen, want dat vind ik echt heel erg leuk. Daarnaast hebben we natuurlijk de Bonne Suits en de De Rrusie Suits. De De Rrusie Suit is meer een soort pak, meer flashy voor een event ofzo, en de Bonne Suit is gewoon voor altijd. En ik wil nog wel een pak daarnaast introduceren. De laatste tijd draag ik heel veel denim, en ik vind gewoon zo’n denim opgeschoten pak, niet formeel, maar wel een broek en jas, dat vind ik heel mooi. Dus dat ben ik nu aan het samplen. Maar ik vind mode op heel veel manieren ook niet zo leuk, dus ik ben daarnaast ook nog met andere dingen bezig."

Soort van haat-liefde verhouding?
"Ja, heel erg haat-liefde. En ik ben natuurlijk heel veel op de Zeedijk bezig. Dat vind ik fucking vet, in mijn buurt. Zeedijk 60 is een soort ontmoetingsplek voor jonge mensen, en ook wel een culturele plek waar kids zich achter kunnen scharen. Als je Zeedijk 60 koopt, sta je voor diversiteit, dan sta je voor een veilige plek. Daar sta je dan gewoon voor, en het lijkt me heel leuk om dat ook met een soort kroeg of horecaplek te gaan doen. Dus daar ben ik nu ook mee bezig."



Dat is sick! Waar haal je de inspiratie voor die projecten vandaan?
"Niks inspireert me echt heel erg, al lees ik wel heel veel boeken. Dat vind ik heel fijn, maar dat is meer voor mijn eigen intellect. Maar wat ik gewoon het allerbelangrijkste in het leven vind, is toegankelijkheid. Dat is mijn thema. Ik haat het als mensen zeggen: dit is niet voor jou, dat vind ik heel irritant."

Je zegt: ik lees veel boeken. Wat lees je dan?
"Alles, sciencefiction, Engels, Nederlands. Op dit moment Drive Your Plow Over the Bones of the Dead, van een Poolse schrijfster (Olga Tokarczuk, red). En ik ben sowieso helemaal verknocht aan Hesse, en ik ben ook veel Julian Barnes aan het lezen. Een Britse schrijver, die veel schrijft over tijd en geheugen, en over hoe je met jezelf communiceert, terwijl je geheugen voor 80 procent echt gelul is. Dat ben ik nu een beetje aan het lezen."

Naast het lezen gaf je aan dat muziek toch wel het allerbelangrijkste is in je leven. Is dat van jongs af aan of hoe heb je dat ontdekt?
"Ik weet dat ik sowieso altijd heel veel energie heb gehad, dus ik was altijd geluid aan het maken. Ook als kind, gewoon de hele tijd irritante shit doen. Dat maakt me dan ook rustig, dus muziek, als er iets afspeelt wat bij mij emotie losmaakt, dan hoef ik niet bezig te zijn met andere dingen. Dus voor mij is het heel erg een soort houvast en uitweg. Muziek heeft mij gewoon alles geleerd. Muzikanten vertellen een heel duidelijk verhaal, en het komt op een hele fijne manier bij je binnen. Ze leggen je hierbij niks op, maar ze schrijven gewoon een mooi liedje. En gaandeweg, als je deze artiest gaat bestuderen, dan denk je: wow, deze artiest, wie is dat eigenlijk? Hoe zag die er eigenlijk uit, en waarom? Waarom schrijft hij deze woorden? Ja, zo heeft muziek mijn heel veel dingen geleerd."

En ook veel livemuziek? Hoe heb je dat de afgelopen tijd beleefd, zonder al die liveshows?
"Kijk, ik ga niet huilen daardoor, zo heftig is het niet, maar het is wel moeilijk. Tijdens de quarantaine ben ik veel weggegaan uit Amsterdam. Amsterdam is juist het leukst in Paradiso, met allemaal verschillende mensen. En in de kroeg, met je vrienden, en op plekken waar cultuur met z’n allen samen wordt beleefd. Dan vind ik Amsterdam het leukst, voor de rest is het eigenlijk niet heel leuk. Je hebt super veel toeristen, het is heel duur, weet je wel, maar cultureel is het wel echt een vette stad. Heel divers. En dat mis ik gewoon heel erg."

En was je al vaker op Vlieland geweest?
"Ik was al vaker op Vlieland geweest, maar niet veel eerder voor Into The Great Wide Open. Vorig jaar was m’n eerste keer en dat was echt fantastisch. Dus nu sowieso elk jaar."

Dus de volgende keer ook Bonne x ITGWO merch?
"Nou, festivaldirecteur Ferry en ik hebben het er wel over gehad. Maar je weet hoe dat gaat, dan wordt het even geparkeerd."

Nou, je kan dan ook altijd samen met ons wat doen?
"Ja, dat vind ik heel leuk. Het lijkt me echt een super leuk idee."


De Jeugd heeft ook ieder jaar zijn eigen merch. We hebben al fanny packs en hoodies gehad.
"Met Zeedijk 60 kunnen we sowieso wat doen. We kunnen een vette hoodie maken, of een leuke tekening en die koppelen aan Into The Great Wide Open."

Inderdaad, want niet veel mensen zullen pakken gaan kopen op een festival.
"Nee klopt, dus dat wordt moeilijk, maar misschien kunnen we wel een longsleeve maken. En misschien is het leuker om dat met Into The Great Wide Open zelf te doen. Bonne Suits is natuurlijk ook een merk wat voor alle leeftijden is ofzo. Maar Zeedijk 60 is echt een platform voor jeugd. Dus hoe vet is het dan om een Zeedijk 60 hoodie te maken met jullie?"

Er komt ook wel veel jeugd op het festival die Zeedijk 60 wel kent.
"Ja, let’s do it."

Wat ziek! We ronden zo af, maar nog wel een random vraag. Wat is je favoriete tattoo?
"Ik heb denk ik twee favoriete tattoo’s. Twee zoenende mannen, die heb ik op mijn negentiende gezet. Ik bedenk ze ook zelf, en bespreek het vervolgens met mijn tatoeëerder. Ik vertrouw zijn smaak heel erg."

"En deze, de hond zonder voorpoten is symbolisch voor mij. Ik vind honden zonder voorpoten het allervetste wat er is. Check het op YouTube, sommige kunnen gewoon alleen op hun achterpoten lopen. En wat ik er heel vet aan vind, is dat het echt iets symboliseert. Het is vet oneerlijk, toch? Dat-ie geen voorpoten heeft? Maar hij is alsnog blij."

Ze maken het alsnog werkend.
"Ze blijven rennen, ze gaan gewoon achter die bal aan. Soms wordt je dus geboren zonder voorpoten, en ik denk dat we allemaal wel worden geboren zonder voorpoten. Iedereen heeft shit op zijn kerfstok gewoon. En beter ga je die hond zijn, anders heeft het gewoon niet zo veel zin."

Dankjewel voor je tijd, super leuk dat je even met ons wilden praten. Hopelijk komen we je volgend jaar weer op het festival tegen. 
"Ik ben er sowieso volgend jaar!"

De enige boven 18 die wel in de hangout van De Jeugd welkom is. Krijg je een speciaal De Jeugd bandje.
"Die wil ik!"

Lees hier meer over De Jeugd. Lijkt het je leuk om je aan te sluiten bij De Jeugd? Mail dan naar sam@intothegreatwideopen.nl. 

Foto's door Tom van Huisstede.