Alle zintuigen wagenwijd open voor Fuck Buttons

Joris Rietbroek over de extreemste act op Into The Great WIde Open

Vlieland zal met enkele Waddenstormen per jaar genoeg hoge zeegolven hebben gezien in zijn bestaan. De vraag is of het eiland ooit met enorme elektronische gelúidsgolven is overspoeld.

We gaan het meemaken op de zesde editie van Into The Great Wide Open, als aan het eind van de vrijdagavond in de duinen het Britse duo Fuck Buttons gaat optreden, allicht de extreemste act die het festival ooit heeft geprogrammeerd. Maar voor de niet-kenners: laat u dat vooral niet afschrikken en kom massaal luisteren.

Ikzelf kijk sinds de verrassende aankondiging al uit naar deze clash van indrukwekkend sonisch geweld op een van de mooiste stukken van het eiland. Het kan zomaar een onwerkelijke ervaring worden. Een onwerkelijk mooie, welteverstaan.

Niet dat er op het podium bij bandleden Andrew Hung en Benjamin John Powers trouwens zoveel te zién is. Twee jongens die tegenover elkaar aan een tafel met allerlei apparatuur staan en daar druk dingetjes doen. Al kan het heel boeiend zijn om je af te vragen hoe die twee met welke knopjes en schuifjes hun (hiphop)beats, elektronische melodieën en schurende tapijten van lawaai uit hun spullen toveren, terwijl de een sporadisch wat op een trommel beukt en onverstaanbaar in een microfoon brult.

Wapperende broekspijpen terwijl de hersens worden geprikkeld door mooie melodieën.

Klinkt niet zo aanlokkelijk, zei u? Toch liever naar de rustige singer-songwriter in het bos?
Dat mag, maar dat betekent dan wel een volmaakte balans missen die de beste, veelal uitgesponnen tracks van Fuck Buttons kenmerkt. Dat zijn de momenten waarop een vol volume en melodische kracht elkaar innig omarmen, kruipend naar een punt waarop een liveset van Fuck Buttons zomaar een fysieke ervaring kan worden wordt, inclusief wapperende broekspijpen terwijl de hersens worden geprikkeld door mooie melodieën.

Het zijn zulke melodieën die verstopt onder de muren van geluid zelfs filmische kwaliteiten hebben. Filmregisseur Danny Boyle (Trainspotting, 127 Days) hoorde de kwaliteiten van Fuck Buttons’ muziek op hun tweede album Tarot Sport, met name in de sleuteltrack Olympians. Zodat een miljoenenpubliek wereldwijd in 2012 - onbewust misschien – kennismaakte met de muziek van Fuck Buttons tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Londen. Als een soort iets heftiger variant op een alom bekende klassieker als Underworld’s Born Slippy.

Hung en Powers noemden hun jongste, wat donkerder klinkende album Slow Focus, vernoemd naar de beleving van net ontwaken en vervolgens de omgeving in je opnemen, terwijl de vijf zintuigen langzaam maar zeker steeds meer opvangen. In aanloop naar hun optreden op Into The Great Wide Open een heel treffend concept: Fuck Buttons is namelijk de ultieme act om tijdens Into The Great Wide Open al je zintuigen wagenwijd bij open te zetten. Al dan niet met oordoppen in.