Bij de laatste G20 top drongen Europese landen er bij de Global South op aan om zich aan het internationaal recht te committeren en daarmee ook aan Oekraïne. Dat zijn dezelfde Europese landen (positieve uitzonderingen als Ierland en Spanje daargelaten) die de totale verwoesting van en genocide in Gaza hebben gesteund en gefinancierd.

Ondanks de dagelijkse ijzingwekkende beelden van verlies, verdriet en verderf; verwoesting van eeuwenoud cultureel erfgoed, universiteiten, hele familiestambomen die uitgemoord werden, kinderen op wie met scherp werd geschoten, de razendsnelle, massale, nietsontziende vernietiging van alles dat Palestijns. Niet eerder waren we wereldwijd live getuige van de gruwelijke, nietsontziende schending van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.

De steun aan de genocide heeft verschrikkelijk veel kapotgemaakt. Heel veel mensen, waaronder ik, hebben met verbijstering toegekeken hoe slachtoffers die niet wit en westers zijn niets betekenen voor onze regeringen. We hebben met afschuw gevolgd hoe mooie woorden als ‘democratie’ en ‘mensenrechten’ alleen bedoeld zijn voor het witte westen, niet voor Afrika of het Midden-Oosten. We hebben, voor de zoveelste keer, gezien dat die zo luid beleden ‘vrijheid van meningsuiting’ helemaal niet zo heilig is als politici steeds verkondigden om hun racistische en islamofobe sentimenten te legitimeren.

Dat heette het ‘vrije debat’. Maar zo vrij is een debat niet als je mensen oppakt vanwege onwelgevallige meningen of omdat ze leuzen scanderen die je niet aanstaan. Zoals de grote gotspe dat onze politici de leus ‘from the river to the sea’ erger vinden dan Israël dat moordend en bombarderend ‘from the river to the sea’ grond steelt en de oorspronkelijke bewoners vermoordt en verdrijft.

Het besef dat mensen ongelijk zijn en internationaal recht niet voor iedereen is, is nooit zo pijnlijk en lelijk zichtbaar geweest als het afgelopen anderhalf jaar. We wisten het natuurlijk al, toen bleek dat onze regeringen liever duizenden weerloze vluchtelingen in de Middellandse Zee lieten verdrinken dan hen te redden en wegkeken bij afschuwelijk leed in Afrika. Maar de lat bleek nog veel lager te kunnen.

Als Europese politici het recht weer terug willen brengen, moeten ze niet de Afrikaanse landen aanspreken, maar zichzelf. Hun hypocrisie is adembenemend. Als je mensen in hun gezicht spuugt, wegkijkt wanneer ze ten prooi vallen aan onrecht en genocide – sterker, dat onrecht en de genocide luid steunt en rechtvaardigt –  kun je daarna niet aanspraak maken op hun toewijding aan een systeem dat hen uitsluit.

Het is dankzij de arrogante westerse regeringen dat we een tijd ingaan van politieke en juridische woestenij. Afrika ziet het. Het Midden-Oosten ziet het. Wij, ‘gewone mensen’ zien het.

Europa komt er nu achter dat ook zij kwetsbaar is en niet alleen de landen en volkeren die ze uitbuit en waar ze op neerkijkt.

Het is simpel: mensenrechten en internationaal recht zijn er voor iedereen of voor niemand, zodra je er een loopje mee neemt, zijn we allemaal overgeleverd aan de willekeur en het sadisme van despoten.